ΑΚΟΥΩ ΑΚΟΜΗ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΝΑ ΜΟΥ ΜΙΛΑ
Τρελός καθώς είμαι
Δεν πνέω και τα λοίσθια
Ξεριζώνω τους θάμνους που κρατούν την αυτοκτονία
στο χείλος των γρεμών
Τα ζώα που πιάνονται στις παγίδες μου σαπίζουν επί τόπου
Μόνο το λυκόφως διάστικτο από σκάγια που τα εξαντλημένα μου
σκυλιά δεν μπορούν να φθάσουν
Σφίγγω στην αγκαλιά μου γυναίκες που δεν θέλουν παρά να
είναι με κάποιον άλλο
Εκείνες που όταν αγαπούν ακούν τον άνεμο να περνά πάνω
από τις λεύκες
Εκείνες που όταν μισούν είναι πιο λυγερές από αλογάκια της Παναγίας
Για εμένα έχουν εφεύρει το παιχνίδι των καταστροφών
Χίλιες φορές πιο ωραίο από την τράπουλα
Έφθασα ακόμη να τα βάλω με την απουσία
Σε όλες τις μορφές της
Κι έχω σφίξει στην αγκαλία μου φαντάσματα κάτω από το σύμβολο
Της στάχτης και ερώτων πιο καινούργιων απ' τον πρώτο
Που μου έχει κλείσει τα μάτια την ελπίδα την ζήλεια.
Αποτυχημένος συγγραφέας σε μια παράλια 12 χιλιομέτρων.