Όχι φωνές, πικρίες και κλάματα.
Αντίο, μηλιές, πούχα αγαπήσει'
μ' άγγιξε κιόλας το φθινόπωρο
κι η νιότη απόμακρα έχει σβήσει.
Τα καρδιοχτύπια, πάει, περάσανε'
ναι, λίγη ψύχρα - η πρώτη. Το ίσο
χαλί των χωραφιών που αγάπησα
γυμνόποδος δεν θα πατήσω.
Αντίο, ωραίες περιπλανήσεις μου,
των αισθημάτων μου άγρια δάση'
νιότη τρελλή που τα τραγούδια μου
παράφορα είχες λαμπαδιάσει.
Κανένα πια τρανό λαχτάρισμα'
μη και μες στ' όνειρο έχω ζήσει:
Καβάλα σ' ένα ρόδινο άλογο
μια χαραυγή έχω διασχίσει.
Φύλλα από μαυρισμένο μέταλλο
σκορπάει τριγύρω το σφεντάνι.
Ευλογημένο ας είναι ό,τι άνθησε
πάνω στη γη και θα πεθάνει.
