κάτιλείπει

20120619 ενήλικη μελαγχολία

Είναι φωτογραφίες από την Δρέσδη. Κάποιος τις έχασε και κάποιος άλλος τις βρήκε.
Βρέχει πολύ, νομίζω δε θα φύγω πότε από εδώ. Κράτησα μονό μια φωτογραφία.
Ήταν μια κυρία, νομίζω της μοιάζω. Έτσι θα είμαι όταν μεγαλώσω, έτσι θέλω να είμαι, να φοράω γυαλιά και να έχω κάτασπρα μαλλιά, φοράει και ένα μπλε μαντήλι. 
Είναι μαύρο στη φωτογραφία άλλα μπορώ να το φανταστώ. Πήρα την απόφαση, θα αποδράσω από εδώ κι ας βρέχει.

20120612 ενήλικη μελαγχολία

Σήμερα οι άνθρωποι θέλουν να κάνουν ότι θέλουν, άλλα προπαντός να μην αγαπάνε. 
Γιατί; 
Διότι φοβούνται. 
Δεν θέλουν να δεσμευτούν. 
Θέλουν να καταναλώνουν μόνο και να συμπεριφέρονται μέσω των καταναλωτικών τους προσωπείων. 
Και ξέρεις ποσό υποφέρουν; 
Δεν ξέρουν πως να πλύνουν το πρόσωπο τους, γιατί δεν έχουν πια.
Μπορούν να εξαφανιστούν από τα μάτια μας, όμως δεν μπορούν να καταστραφούν. 
Κάποιος ήταν μπροστά στα μάτια μου πολύ καιρό, άλλος εξαφανίστηκε πολύ γρήγορα, όμως δεν μπορώ να πω ότι ο πρώτος υπήρξε περισσότερο και ο δεύτερος λιγότερο.
Δεν έχει σημαία αν κάποιος περνάει απ' το παράθυρό μου γρήγορα ή αργά.
Ξέρω σίγουρα ότι αυτός ο άνθρωπος υπήρχε και πριν τον δω και θα υπάρχει και αφού χαθεί από τα μάτια μου.


Αν αλλάξει το σύστημα και οι άνθρωποι ενδιαφερθούν για τις πέτρες και τα λουλούδια, το ξανασυζητάμε.

20120601 ενήλικη μελαγχολία

Επιμένω
να κοιτώ τα   πρόσωπά σας
Επιμένω
να ζωγραφίζω μέσα μου
κάθε δικό σας κομμάτι
Τα μάτια, τα χείλη, το ύφος,
τα ρούχα, την εφημερίδα, τα χρώματά σας
κάθε μεσημέρι
σκαλίζω μ' αγάπη στις άγνωστες μορφές σας
Φοβάμαι,
ναι, φοβάμαι πολύ
ότι δε σας ξαναδώ ποτέ
Γίναμε τόσο πολλοί
γίναμε τόσο άγνωστοι
που το καθημερινό μου μυαλό
δε μπορεί
να κρατήσει τις ανάσες της καρδιάς σας,
τον ιδρώτα του μόχθου σας,
τα μαραμένα πρόσωπα σας,
τη ψεύτικη ελπίδα του αύριο.