Τετάρτη 6 Ιουνίου 2012

20120601 ενήλικη μελαγχολία





Επιμένω
να κοιτώ τα   πρόσωπά σας
Επιμένω
να ζωγραφίζω μέσα μου
κάθε δικό σας κομμάτι
Τα μάτια, τα χείλη, το ύφος,
τα ρούχα, την εφημερίδα, τα χρώματά σας
κάθε μεσημέρι
σκαλίζω μ' αγάπη στις άγνωστες μορφές σας
Φοβάμαι,
ναι, φοβάμαι πολύ
ότι δε σας ξαναδώ ποτέ
Γίναμε τόσο πολλοί
γίναμε τόσο άγνωστοι
που το καθημερινό μου μυαλό
δε μπορεί
να κρατήσει τις ανάσες της καρδιάς σας,
τον ιδρώτα του μόχθου σας,
τα μαραμένα πρόσωπα σας,
τη ψεύτικη ελπίδα του αύριο.